ادب
#تولیدی_حوزه_علمیه_خواهران_فاطمه_الزهرا_آبادان
بر فرض که انسان هیچ استعدادی برای عرضه نداشته باشد و هیچ موضوعی نباشد که به آن برای افتخار آفرینی تمسک کند! چنین انسانی تنها با #ادب می تواند به درجات رفیع و قله های بلند کمال برسد.
ادب زمینه ساز رشد است. انسان با ادب علم همراه با عمل دارد. انسان عملگرا خیلی بهتر از انسانیست که محل تجمع علم های بسیار و بی مصرف است..
اگر همه چیز داشته باشم و ادب نداشته باشیم, ” هیچ چیز ” نمی شویم.
اولیا الله بین مردم هستند, آنها گمنامند و کسی آنها را نمی شناسد. ادب به انسان ها به همین جهت است.
بی ادبی به اولیا الله سبب نزول بلای الهی می شود. پس باید به همه ادب کرد.
اگر انسان ادب کرد.. به سبب آن عملِ نیکو پیدا میکند و در پرتو عملِ نیکو منبع علم می شود و این سه عامل برای انسان بس است..
ادب ——> عمل ——-> علم
*نکته: خود شیرینی + وانمود به با ادب بودن خوب نیست.
*نکته: خطا ایرادی ندارد..ممکن است انسان سهوا دچار بی ادبی شود که با توبه و عذرخواهی رفع و رجوع می شود.
*نکته: تمایز ادب از سر تملُّق و یا صداقت ” فورا ” مشخص می شود.
*نکته: رعایت سلسه مراتب در بیان عیب دیگران ادب است. مثلا پسندیده نیست فرزندی به مادر بزرگ خود عیب او را متذکر شود ولی می تواند عیب های پدر و مادر خود را با زبان خوش , بیان مناسب و راه های مختلفی که گفته شده, بیان کند. فرزند می تواند عیب مادر بزرگ خود را از طریق مادر خود ( با حفظ پوشیدگی موضوع) به او برساند.
منبع: سرکار خانم استاد طاهرپوریانی _ 96/7/16 _ درس احکام
تایپیست: سیده سبا میرزمانی